Dag 232 van de zwangerschap van onze tweeling alias, kids, draakjes, twins, beebs of potjes
Dagen te gaan: ? (in ieder geval niet meer dan 48 dgn als we van de 40wkn termijn uitgaan)
Vandaag is een beetje de day after....Ik ben wat geradbraakt, zowel emotioneel als lichamelijk. Dit na gisteren een avond doorgemaakt te hebben waarop het wederom leek dat a) de kids het zat waren in de buik of b) mijn buik het niet meer trok en de kids eruit wilde hebben.
In ieder geval zitten de kids nog steeds op hun plek. Gelukkig wel want zelfs met 33wkn zijn ze eigen toch nog niet helemaal klaar voor de wereld.
De afgelopen 26 dagen waren qua onrust niet veel anders. Van paniekerige doktoren tot onverwachte ambulanceritten tot het niet weten waar je aan toe bent.
Ik zal jullie niet met het hele verhaal vermoeien want ik denk tevens dat deze blogruimte daar te beperkt voor is....
Wat ga ik dan vertellen?
Tja wat moet je vertellen over een eeuwigvoortdurende ziekenhuisopname....het is saai, je bent je vrijheid kwijt, je hebt je eigen spullen niet, je bent je privacy kwijt, het eten is niet zoals thuis maar het belangrijkste is dat je je naasten die je liefhebt minder ziet dan je lief is.
Gelukkig boffen jullie, zoals mijn lieve ouders altijd al over mij zeiden "Lianne is Himmelhoch jauchzend, oder zum Tode betrübt (vertaald: hemelhoog juichend, dodelijk bedroefd) Gelukkig bent ik meer van dat eerste, iets waarover vele hulp/zorgverleners zich verbaasden tijdens deze opname....
Ze snapten niet dat ik er nog zo nuchter en positief bij bleef bij alles wat er gebeurd is.Dus ik ga met jullie mijn dagen hier in het ziekenhuis delen hierbij probeer ik mij te fixeren op de leuke, flauwe en positieve momenten van deze eeuwigdurendeziekenhuisopname met natuurlijk af en toe een frustratie die ik even moet delen (het idee kwam een beetje af van mij lieve ook bloggende ouders die dit ook wel als een leuk tijdverdrijf voor mij zagen, wat kennen ze hun dochter toch goed en wat fijn dat ze er even waren vanmiddag met m'n kleine sista)
Ik merk dat ik nu al weer teveel wil vertellen in te korte tijd/blogruimte. Dus ik rond het voor vandaag een beetje af. Ik denk dat ik jullie morgen iets zal vertellen over alle buuf's (kamergenoten) die de revue gepasseerd zijn met alle verhalen die erbij horen, denk aan een Tukkie een shoarmamama of een puffende pool. Of zal ik het toch over het heerlijke ziekenhuis eten hebben. Naja hier ga ik een nachtje over slapen, als slapen lukt. Misschien dat manlief (die komt straks even!!! Gelukmomentje!!) nog wel een leuk onderwerp heeft met zijn nuchtere blik op het leven.
In ieder geval voeg ik (als dat lukt...newbie he) een foto van het heerlijke eten van vandaag toe met een gehaktbal(letje) die in het okidoki rondje van mijn duim en wijsvinger past, gelukkig kwamen formaat en smaak niet overeen, hij was best lekker!
Tot morgen,
(tenzij ik bevallen of aan het bevallen , dan laat ik even verstek gaan)
Heel leuk en goed gedaan,
BeantwoordenVerwijderenMooi om te lezen en je schrijft goed.
Benieuwd naar morgen en dat is voor de lezers van de Blogger het belangrijkst. Super
Helemaal geweldig, ga zo door, ik verheug mij nu al op het buuf verhaal(en mocht het niet door gaan dan kan ik mij ergens anders op verheugen).
BeantwoordenVerwijderenTrouwens wat de gehaktbal betreft, het lijkt sprekend op jouw beschrijving van die bal uit Zwolle.
Jij was trots op mij,en ik ben dat zeker op jouw.